Konwencja o Prawach Dziecka
Konwencja uchwalona przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych 20 listopada 1989r., ratyfikowana przez Polskę 30 kwietnia 1991 r.
PREAMBUŁA
PAŃSTWA-Strony niniejszej Konwencji, zważywszy, że zgodnie z zasadami proklamowanymi w Karcie Narodów Zjednoczonych uznanie przyrodzonej godności oraz równych i niezbywalnych praw wszystkich członków rodziny ludzkiej jest podstawą wolności, sprawiedliwości i pokoju na świecie,
mając na uwadze, że ludy Narodów Zjednoczonych potwierdziły w Karcie swą wiarę w podstawowe prawa człowieka oraz w godność i wartość jednostki ludzkiej i postanowiły sprzyjać postępowi społecznemu oraz osiągnięciu lepszego poziomu życia w warunkach większej wolności,
uznając, że Narody Zjednoczone w Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka oraz w Międzynarodowych Paktach Praw Człowieka zgodziły się i proklamowały, iż każdy człowiek uprawniony jest do korzystania z wszystkich zawartych w nich praw i wolności, bez względu na jakiekolwiek różnice wynikające z przynależności rasowej, koloru skóry, płci, języka, religii, poglądów politycznych i innych, pochodzenia narodowego lub społecznego, cenzusu majątkowego, urodzenia lub jakąkolwiek inną sytuację,
przypominając, że w Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka Narody Zjednoczone proklamowały, iż dzieci mają prawo do szczególnej troski i pomocy, ` przekonane, że rodzina jako podstawowa komórka społeczeństwa oraz naturalne środowisko rozwoju i dobrobytu wszystkich jej członków, a w szczególności dzieci, powinna być otoczona niezbędną ochroną i opieką, aby mogła w pełnym zakresie odgrywać swoją rolę w społeczeństwie,
uznając, że dziecko dla pełnego i harmonijnego rozwoju swojej osobowości powinno wychowywać się w środowisku rodzinnym, w atmosferze szczęścia, miłości i zrozumienia,
zważywszy, że ważne jest, by dziecko było w pełni przygotowane do życia w społeczeństwie jako indywidualnie ukształtowana jednostka, wychowana w duchu ideałów zawartych w Karcie Narodów Zjednoczonych, a w szczególności w duchu pokoju, godności, tolerancji, wolności, równości i solidarności,
mając na uwadze, że potrzeba otoczenia dziecka szczególną troskąl została wyrażona w Genewskiej Deklaracji Praw Człowieka z 1924 r. oraz w Deklaracji Praw Dziecka przyjętej przez Zgromadzenie Ogólne 20 listopada 1959 r., i uznana w Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka, w Międzynarodowym Pakcie Praw Obywatelskich i Politycznych (w szczególności w artykułach 23 i 24), w Międzynarodowym Pakcie Praw Gospodarczych, Socjalnych i Kulturalnych (w szczególności w artykule 10), jak również w statutach i stosownych dokumentach agencji wyspecjalizowanych i organizacji międzynarodowych, które zajmują się zapewnieniem dobrobytu dziecku,
mając na uwadze, że, jak wskazano w Deklaracji Praw Człowieka,
"dziecko z uwagi na swą niedojrzałość fizyczną oraz umysłową, wymaga szczególnej opieki i troski, a zwłaszcza właściwej ochrony prawnej, zarówno przed, jak po urodzeniu",
przypominając postanowienia Deklaracji Zasad Społecznych i Prawnych odnoszących się do ochrony i dobrobytu dzieci, rozważanych przede wszystkim pod kątem praktyk związanych z adopcją i umieszczeniem w rodzinie zastępczej w płaszczyźnie krajowej i międzynarodowej, Zbioru Podstawowych Reguł Narodów Zjednoczonych w zakresie Wymiaru Sprawiedliwości wobec Nieletnich ("Zasady Pekińskie") oraz Deklaracji o Ochronie Kobiet i Dzieci w Sytuacjach Nadzwyczajnych oraz w czasie Konfliktu Zbrojnego,
uznając, że we wszystkich krajach świata są dzieci żyjące w wyjątkowo trudnych warunkach i że wymagają one szczególnej troski, biorąc w należyty sposób pod uwagę znaczenie tradycji wartości kulturowych każdego narodu dla ochrony i harmonijnego rozwoju dziecka,
uznając znaczenie współpracy międzynarodowej dla poprawy warunków życia dzieci w każdym kraju, a w szczególności w krajach rozwijających się,
uzgodniły, co następuje:
CZĘŚĆ PIERWSZA
Artykuł 1
W rozumieniu niniejszej Konwencji "dziecko" oznacza każdą istotę ludzką w wieku poniżej osiemnastu lat, chyba że zgodnie z prawem odnoszącym się do dziecka uzyska ono wcześniej pełnoletność.
Artykuł 2
Artykuł 3
Artykuł 4
Państwa-Strony zobowiązują się podjąć wszelkie właściwe środki ustawodawcze, administracyjne i inne dla urzeczywistnienia praw uznanych w niniejszej Konwencji. W przypadku praw gospodarczych, socjalnych i kulturalnych będą one podejmowały takie środki przy maksymalnym wykorzystaniu środków będących w ich dyspozycji oraz, gdy okaże się to konieczne, w ramach współpracy międzynarodowej.
Artykuł 5
Państwa-Strony będą szanowały odpowiedzialność, prawo i obowiązek rodziców lub, w odpowiednich przypadkach, członków dalszej rodziny lub wspólnoty, zgodnie z obyczajami miejscowymi, opiekunów lub innych osób prawnie odpowiedzialnych za dziecko, do zapewnienia mu, w sposób odpowiadający rozwojowi jego zdolności, możliwości ukierunkowania go i udzielenia właściwych rad przy korzystaniu z praw zapewnionych mu w niniejszej Konwencji.
Artykuł 6
Artykuł 7
Artykuł 8
Artykuł 9
Artykuł 10
Artykuł 11
Artykuł 12
Artykuł 13
a) poszanowania praw lub dobrego imienia innych osób lub
b) ochrony bezpieczeństwa narodowego, porządku publicznego (ordre public), publicznego zdrowia lub moralności.
Artykuł 14
Artykuł 15
Artykuł 16
Artykuł 17
Państwa-Strony uznają ważną rolę spełnianą przez środki masowego przekazu i zapewniają, aby dziecko miało dostęp do informacji i materiałów pochodzących z różnych źródeł krajowych i międzynarodowych, szczególnie do tych, które zmierzają do poprawy jego dobrobytu społecznego, duchowego i moralnego, jak też jego zdrowia fizycznego i psychicznego. W tym celu Państwa-Strony będą:
a) zachęcały środki masowego przekazu do upowszechniania informacji i materiałów, korzystnych dla dziecka w wymiarze społecznym i kulturalnym, zgodnie z duchem artykułu 29;
b) zachęcały do rozwoju współpracy międzynarodowej w dziedzinie wytwarzania, wymiany oraz upowszechniania tego rodzaju informacji i materiałów, pochodzących z różnorodnych źródeł kulturowych, krajowych i międzynarodowych;
c) zachęcały do wydawania i upowszechniania książek dla dzieci;
d) zachęcały środki masowego przekazu, aby w szczególny sposób uwzględniały potrzeby językowe dzieci należących do mniejszości narodowych lub do społeczności autochtonicznej;
e) zachęcały do rozwijania odpowiednich kierunków działalności dla ochrony dzieci przed informacjami i materiałami szkodliwymi z punktu widzenia ich dobra, mając na względzie postanowienia artykułów 13 i 18.
Artykuł 18
Artykuł 19
Artykuł 20
Artykuł 21
Państwa-Strony, które uznają i/lub dopuszczają system adopcji zapewnią, aby nadrzędny interes dziecka miał podstawowe znaczenie, oraz:
a) zapewnią, aby adopcja dziecka odbywała się tylko z upoważnienia kompetentnych władz, które będą decydowały, zgodnie z obowiązującym prawem i postępowaniem oraz na podstawie wszelkich stosownych i wiarygodnych informacji, o tym, że adopcja jest dopuszczalna ze względu na sytuację dziecka w odniesieniu do jego rodziców, krewnych i opiekunów prawnych oraz, w przypadku, gdy jest to wymagane, aby osoby zainteresowane świadomie wyraziły zgodę na adopcję, po przeprowadzeniu z nimi niezbędnych konsultacji;
b) uznają, że adopcja z przeniesieniem dziecka do innego kraju może być traktowana jako środek zastępczy dla zapewnienia dziecku niezbędnej opieki, jeżeli nie może być ono, w kraju swego pochodzenia, umieszczone w rodzinie zastępczej lub adoptującej albo odpowiednio wychowane;
c) zadbają o to, by dziecko adoptowane do innego kraju korzystało z gwarancji i norm równorzędnych w stosunku do tych, które istnieją w przypadku adopcji krajowej;
d) podejmą wszelkie właściwe środki, aby w przypadku adopcji do innego kraju osoby, które są za nią odpowiedzialne, nie uzyskały z tego powodu nienależnych korzyści majątkowych;
e) będą sprzyjały osiągnięciu celów niniejszego artykułu zawierając, zależnie od przypadku, dwustronne lub wielostronne porozumienia lub umowy, oraz będą starały się w tych ramach zapewnić, aby umieszczanie dzieci w innym kraju odbywało się za zgodą kompetentnych władz lub organów.
Artykuł 22
Artykuł 23
Artykuł 24
a) zmniejszenia śmiertelności wśród noworodków i dzieci;
b) zapewnienia wszystkim dzieciom niezbędnej pomocy medycznej i opieki zdrowotnej, ze szczególnym uwzględnieniem rozwoju podstawowej opieki medycznej;
c) zwalczania chorób i niedożywienia, w tym w ramach podstawowej opieki zdrowotnej, zwłaszcza przez wykorzystanie łatwo dostępnych technik oraz przez dostarczenie pożywnych produktów żywnościowych i wody pitnej, z uwzględnieniem niebezpieczeństwa i ryzyka zanieczyszczenia środowiska naturalnego;
d) zapewnienia matkom właściwej opieki prenatalnej i ponatalnej;
e) zapewnienia, aby wszystkie grupy społeczne, w szczególności rodzice i dzieci, otrzymywały informację o stanie zdrowia i odżywienia dziecka, korzyściach płynących z karmienia go piersią, utrzymania higieny i czystości środowiska oraz zapobiegania wypadkom, oraz aby korzystały z pomocy umożliwiającej im skorzystanie z tych informacji;
f) rozwoju profilaktycznej opieki zdrowotnej, poradnictwa dla rodziców oraz wychowania i usług w zakresie planowania rodziny.
3. Państwa-Strony będą podejmowały wszystkie właściwe i skuteczne środki w celu zniesienia tradycyjnych praktyk przynoszących szkodę dziecku.
4. Państwa-Strony zobowiązują się sprzyjać i zachęcać do współpracy międzynarodowej w celu stopniowego zapewnienia pełnego urzeczywistnienia prawa uznanego w niniejszym artykule. W związku z tym w szczególny sposób będą uwzględniane potrzeby państw rozwijających się.
Artykuł 25
Państwa-Strony zapewniają, dziecku, które zostało umieszczone przez kompetentne władze w zakładzie w celu otrzymania opieki, ochrony lub Ieczenia w zakresie zdrowia fizycznego lub psychicznego, prawa do okresowego przeglądu leczenia dziecka i wszelkich innych okoliczności odnoszących się do jego umieszczenia w zakładzie.
Artykuł 26
Artykuł 27
Artykuł 28
1. Państwa-Strony uznają prawo dziecka do nauki i w celu stopniowego zapewniania wykonywania tego prawa na zasadzie równości szans, w szczególności:
a) uczynią nauczanie podstawowe obowiązkowym i nieodpłatnym dla wszystkich;
b) będą popierały organizowanie różnych form nauczania ponadpodstawowego, tak ogólnokształcącego, jak zawodowego, uczynią je otwartym i dostępnym dla każdego dziecka oraz podejmą właściwe środki, takie jak wprowadzenie nieodpłatnego nauczania oraz udzielenia, w razie potrzeby, pomocy finansowej;
c) za pomocą wszelkich właściwych środków uczynią nauczanie wyższe dostępnym dla wszystkich na zasadzie zdolności;
d) udostępnią wszystkim dzieciom informacje i poradnictwo szkolne i zawodowe;
e) podejmą środki na rzecz zapewnienia regularnego uczęszczania do szkół oraz zmniejszenia wskaźnika porzucania nauki.
2. Państwa-Strony będą podejmowały wszelkie właściwe środki zapewniające, aby dyscyplina szkolna była stosowana w sposób zgodny z godnością dziecka jako istoty ludzkiej oraz zgodnie z niniejszą Konwencją.
3. Państwa-Strony będą popierały i rozwijały współpracę międzynarodową w dziedzinie oświaty, w szczególności w celu przyczyniania się do zlikwidowania ignorancji i analfabetyzmu w świecie oraz ułatwiania dostępu do wiedzy naukowo-technicznej i nowoczesnych metod nauczania. W związku z tym w szczególny sposób będą uwzględniane potrzeby państw rozwijających się.
Artykuł 29
a) rozwijania osobowości dziecka oraz jego talentów i zdolności umysłowych i fizycznych w jak najpełniejszym zakresie;
b) wpojenia dziecku szacunku dla praw człowieka i podstawowych wolności oraz dla zasad zawartych w Karcie Narodów Zjednoczonych;
c) wpojenia dziecku szacunku dla swoich rodziców, swojej tożsamości, języka i wartości kulturowych, jak również szacunku dla wartości narodowych kraju, w którym mieszka, kraju, z którego pochodzi oraz dla innych kultur;
d) przygotowania dziecka do odpowiedzialnego życia w wolnym społeczeństwie, w duchu zrozumienia, pokoju, tolerancji, równości płci oraz przyjaźni między wszystkimi narodami i grupami etnicznymi, narodowymi i religijnymi i z osobami rdzennego pochodzenia;
e) wpojenia dziecku szacunku dla środowiska naturalnego. 2. Żadne postanowienie niniejszego artykułu lub artykułu 28 nie może być interpretowane w sposób naruszający wolność osób fizycznych lub prawnych w zakresie tworzenia i prowadzenia zakładów oświatowych, z zastrzeżeniem przestrzegania zasad wyrażonych w paragrafie 1 niniejszego artykułu oraz wymogów, aby kształcenie w tego typu zakładach było zgodne z minimalnymi normami, które określi dane państwo.
Artykuł 30
W państwach, w których istnieją mniejszości etniczne, religijne lub językowe albo osoby pochodzenia rdzennego, dziecko pochodzenia rdzennego lub należące do takich mniejszości nie może być pozbawione prawa posiadania własnego życia kulturalnego, wyznawania i praktykowania własnej religii lub używania własnego języka łącznie z innymi członkami jego grupy.
Artykuł 31
Artykuł 32
a) określą minimalny poziom lub poziomy wiekowe dla ubiegania się o przyjęcie do pracy;
b) ustanowią właściwe przepisy odnośnie do wymiaru pracy i warunków zatrudnienia;
c) ustanowią odpowiednie kary lub inne środki dla zapewnienia skutecznego stosowania niniejszego artykułu.
Artykuł 33
Państwa-Strony będą podejmowały wszelkie właściwe środki, w tym środki ustawodawcze, administracyjne, socjalne i wychowawcze, w celu ochrony dzieci przed nielegalnym używaniem środków narkotycznych i substancji psychotropowych, które są określone w odpowiednich konwencjach międzynarodowych, oraz w celu zapobiegania wykorzystaniu dzieci do nielegalnej produkcji i przemytu tych substancji.
Artykuł 34
Państwa-Strony zobowiązują się do ochrony dziecka przed wszelkimi formami wyzysku seksualnego i nadużyć seksualnych. W tym celu państwa będą podejmowały w szczególności wszelkie właściwe środki w płaszczyźnie krajowej, dwustronnej i wielostronnej dla zapobiegania:
Artykuł 35
Państwa-Strony będą podejmowały wszelkie właściwe środki w płaszczyznach krajowej, dwustronnej i wielostronnej dla zapobiegania uprowadzeniom, sprzedaży lub wywozowi dzieci dokonywanych dla jakichkolwiek celów i w jakiejkolwiek formie.
Artykuł 36
Państwa-Strony będą chroniły dziecko przed wszelkimi formami wyzysku, które w jakikolwiek sposób naruszałyby dobro dziecka.
Artykuł 37
Państwa-Strony zapewniają, aby:
Artykuł 38
Artykuł 39
Państwa-Strony będą podejmowały wszelkie właściwe środki dla ułatwienia rehabilitacji fizycznej i psychicznej oraz reintegracji społecznej każdego dziecka, które stało się ofiarą jakiejkolwiek formy zaniedbania wyzysku lub wykorzystywania, tortur albo jakiejkolwiek formy okrutnego, nieludzkiego Iub poniżającego traktowania lub karania bądź konfliktu zbrojnego. Taka rehabilitacja lub reintegracja będzie przebiegała w warunkach, które sprzyjają zdrowiu, szacunkowi dla siebie i godności dziecka.
Artykuł 40
1. Państwa-Strony uznają prawo każdego dziecka podejrzanego, oskarżonego lub uznanego winnym naruszania prawa karnego do traktowania w sposób sprzyjający poczuciu godności i wartości osobowej, które umacnia w nim poszanowanie dla praw człowieka i podstawowych wolności innych osób i uwzględnia wiek dziecka, jak również potrzeb ułatwienia jego reintegracji oraz podjęcia przez nie konstruktywnej roli w społeczeństwie.
2. W tym celu, a także uwzględniając odpowiednie postanowienia innych dokumentów międzynarodowych, Państwa-Strony zapewnią w szczególności:
a) aby żadne dziecko nic było podejrzane, oskarżane lub uznawane winnym naruszenia prawa karnego z powodu działania lub zaniechania które nie były zakazane przez prawo krajowe lub międzynarodowe w chwili jego popełnienia;
b) aby każde dziecko podejrzane lub oskarżone o naruszenie prawa karnego miało przynajmniej prawo do następujących gwarancji:
i) domniemania niewinności dopóty, dopóki jego wina nie zostanie udowodniona zgodnie z prawem;
ii) niezwłocznego (dans le plus court délai) i bezpośredniego informowania o stawianych mu zarzutach lub, w odpowiednim przypadku, informowania za pośrednictwem jego rodziców lub przedstawicieli prawnych oraz korzystania z pomocy prawnej lub jakiejkolwiek innej właściwej pomocy w celu przygotowania i przedstawiania jego obrony;
iii) rozpatrzenia bez zwłoki jego sprawy przez kompetentną, niezawisłą i bezstronną władzę lub organ sądowy, zgodnie z zasadami słusznego postępowania w rozumieniu prawa, w obecności jego doradcy prawnego lub innej osoby oraz jego rodziców lub opiekunów prawnych, chyba że zostanie to uznane za sprzeczne z nadrzędnym interesem dziecka z uwagi, w szczególności, na jego wiek lub sytuację;
iv) niestosowania przymusu w zakresie składania zeznań lub przyznania się do winy; bycia pytanym i zapytywania świadków oskarżenia oraz możliwości powoływania i przesłuchiwania świadków obrony na warunkach równości;
v) w przypadku uznania winnym naruszania prawa karnego, posiadania prawa odwołania się od tej decyzji i każdego innego środka wydanego w jej wykonaniu do wyższej, kompetentnej, niezawisłej i bezslronnej władzy lub organu sądowego, zgodnie z prawem;
vi) w przypadku, gdy nie mówi językiem urzędowym, posiadania prawa do nieodpłatnej pomocy tłumacza;
vii) pełnego poszanowania swego życia prywatnego na wszystkich etapach postępowania.
3. Państwa-Strony będą sprzyjały tworzeniu praw, procedur, organów i instytucji zajmujących się szczególnie dziećmi podejrzanymi, oskarżonymi lub uznanymi za winnych naruszenia prawa karnego, a w szczególności:
a) ustanowieniu minimalnej granicy wieku, poniżej której dzieci będą uznane za niezdolne do naruszenia prawa karnego;
b) w każdym przypadku, gdy jest to możliwe i pożądane, podejmowaniu środków, aby postępowanie z tymi dziećmi odbywało się bez uciekania się do procedury sądowej, pod warunkiem pełnego poszanowania praw człowieka i gwarancji prawnych.
4. Różnorodność postanowień, dotyczących zwłaszcza opieki, poradnictwa, nadzoru, probacji, umieszczania w rodzinie zastępczej, programów nauczania ogólnego i zawodowego oraz innych rozwiązań niż instytucjonalne zostanie ustanowiona w celu zapewnienia dzieciom traktowania zgodnego z ich dobrem i proporcjonalnego do ich sytuacji i naruszenia.
Artykuł 41
Żadne postanowienie niniejszej Konwencji nie narusza postanowień korzystniejszych dla urzeczywistniania praw dziecka, które mogą znajdować się:
a) w ustawodawstwie Państwa-Strony lub
b) w prawie międzynarodowym obowiązującym to państwo.
CZĘŚĆ DRUGA
Artykuł 42
Państwa-Strony zobowiązują się do upowszechniania zasad i postanowień niniejszej Konwencji, zarówno wśród dorosłych, jak wśród dzieci, wykorzystując do tego celu będące w ich dyspozycji środki.
Artykuł 43
Artykuł 44
1. Państwa-Strony zobowiązują się do przedkładania Komitetowi, za pośrednictwem Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych, sprawozdań dotyczących środków, które będą przyjmowały dla uskutecznienia praw uznanych w niniejszej Konwencji, oraz postępów osiąganych w korzystaniu z tych praw:
a) po dwóch latach po wejściu w życie niniejszej Konwencji w stosunku do zainteresowanych Państw-Stron;
b) następnie co pięć lat.
2. Sprawozdania opracowywane w zastosowaniu niniejszego artykułu winny, w danym przypadku, wskazywać czynniki i trudności utrudniające Państwom-Stronom pełne wywiązywanie się z zobowiązań przewidzianych w niniejszej Konwencji. Winny one również zawierać dostateczne informacje, które dawałyby precyzyjne wyobrażenie o stosowaniu Konwencji w danym kraju.
3. Państwo-Strona, które przedstawiło Komitetowi wszechstronne sprawozdanie pierwotne, nie musi już w swoich następnych sprawozdaniach, przedkładanych zgodnie z paragrafem 1 litera (b) niniejszego artykułu, powtarzać podstawowych informacji podanych uprzednio.
4. Komitet może zażądać od Państw-Stron wszelkich informacji uzupełniających dotyczących stosowania Konwencji.
5. Komitet będzie przedkładał Zgromadzeniu Ogólnemu, za pośrednictwem Rady Gospodarczej i Społecznej, co dwa lata, sprawozdanie ze swojej działalności.
6. Państwa-Strony będą szeroko upowszechniały swoje sprawozdania w swych własnych krajach.
Artykuł 45
Dla ułatwienia skutecznego stosowania Konwencji oraz zachęcania do współpracy międzynarodowej w dziedzinie, której ona dotyczy:
a) wyspecjalizowane instytucje, Fundusz Narodów Zjednoczonych na rzecz Dzieci oraz inne organy Narodów Zjednoczonych mają prawo reprezentacji, w zakresie swych kompetencji, podczas badania stosowania postanowień niniejszej Konwencji. Komitet może poprosić agencje wyspecjalizowane, Fundusz Narodów Zjednoczonych na rzecz Dzieci oraz inne kompetentne organy, które uzna za właściwe, o przedstawienie specjalistycznych opinii na temat stosowania Konwencji w dziedzinach, które należą do ich kompetencji. Komitet może poprosić instytucje wyspecjalizowane, Fundusz Narodów Zjednoczonych na rzecz Dzieci i inne organy Narodów Zjednoczonych o przedłożenie sprawozdań na temat stosowania Konwencji w tych dziedzinach, które dotyczą ich sfery działalności;
b) Komitet prześle, jeśli uzna to za konieczne, agencjom wyspecjalizowanym, Funduszowi Narodów Zjednoczonych na rzecz Dzieci i innym kompetentnym organom każde sprawozdanie Państw-Stron zawierające prośbę lub wskazujące na potrzebę doradztwa lub pomocy technicznej, towarzyszącej spostrzeżeniom i sugestiom Komitetu dotyczących tej prośby lub wskazania;
c) Komitet może zalecić Zgromadzeniu Ogólnemu zwrócenie się do Sekretarza Generalnego o zainicjowanie w imieniu Komitetu studiów na temat specyficznych kwestii dotyczących praw dziecka;
d) Komitet może czynić sugestie i ogólne zalecenia w oparciu o informacje uzyskane w zastosowaniu artykułów 44 i 45 niniejszej Konwencji. Te sugestie i ogólne zalecenia będą przekazywane każdemu zainteresowanemu Państwu-Stronie i podawane do wiadomości Zgromadzenia Ogólnego, łącznie z ewentualnymi spostrzeżeniami Państw-Stron.
CZĘŚĆ TRZECIA
Artykuł 46
Niniejsza Konwencja jest otwarta do podpisu dla wszystkich państw.
Artykuł 47
Niniejsza Konwencja,podlega ratyfikacji. Dokumenty ratyfikacyjne będą składane u Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.
Artykuł 48
Każde państwo będzie mogło przystąpić do niniejszej Konwencji. Dokumenty przystąpienia będą składane u Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.
Artykuł 49
Artykuł 50
Artykuł 51
Artykuł 52
Każde Państwo-Strona może wypowiedzieć niniejszą Konwencję w drodze notyfikacji pisemnej skierowanej do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych. Wypowiedzenie staje się skuteczne po upływie roku począwszy od daty, kiedy notyfikację otrzymał Sekretarz Generalny.
Artykuł 53
Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych jest depozytariuszem niniejszej Konwencji.
Artykuł 54
Oryginał niniejszej Konwencji, którego teksty sporządzone w językach angielskim, arabskim, francuskim, hiszpańskim i rosyjskim są jednakowo autentyczne, zostanie złożony u Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.
Na dowód czego niżej podpisani pełnomocnicy, należycie umocowani przez swe rządy, podpisali niniejszą Konwencję.
ZASTRZEŻENIA:
Ratyfikując Konwencję o prawach dziecka, przyjętą przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych dnia 20 listopada 1989r., Rzeczpospolita Polska w oparciu o postanowienie artykułu 51 ustęp 1 tej konwencji zgłasza następujące zastrzeżenia:
DEKLARACJE: