[ Strona główna ]

RACJE

Numer 13

Listopad 2023

Andrzej Koraszewski

ZROZUMIEĆ KOSZMAR WOJNY W GAZIE

Patrzymy na tę wojnę z odległego, zamożnego i spokojnego kraju. Wszyscy bez wyjątku mamy informacje szczątkowe, jesteśmy odbiorcami narracji, które są częścią wojny propagandowej, reagujemy, szukając potwierdzenia wcześniejszych poglądów. Ufamy jednym źródłom, traktujemy podejrzliwie inne. Gaza jest dziś ruiną, zniknęły imponujące bulwary, nie wiem, w jakim stanie są wspaniałe hotele, wielkie centra handlowe i oszałamiające swoim luksusem dzielnice hamasowskich mulitimilionerów. Częściej dowiadujemy się o szpitalach, szkołach i już wcześniej strasznie wyglądających miastach na garnuszku ONZ, nazywanych „obozami dla uchodźców”.

Wojnę po raz kolejny rozpoczęli władcy Gazy. Wcześniej rozpoczynali wojny z Izraelem, ostrzeliwując tysiącami rakiet izraelskie miasta i wsie, wysyłając do Izraela pojedynczych terrorystów lub dziesiątki tysięcy balonów podpalających izraelskie pola i lasy. Izrael bronił się, budując schrony, wzmacniając swoją obronę przeciwrakietową, zabijając terrorystów i niszcząc militarne cele Hamasu i Islamskiego Dżihadu.

Ta wojna jest inna. Hamas wcześniej zdołał przekonać Izrael, że ogranicza terror (Przed 7 października strzelali tylko terroryści Islamskiego Dżihadu), zawarł porozumienie, że nie będzie strzelał w zamian za zwiększenie liczby pozwoleń na pracę, rozszerzenie strefy połowów i dalszy wzrost ilości towarów dostarczanych z Izraela. Podstęp się udał, nikt nie podejrzewał, że jest to tylko przygotowanie inwazji na wielką skalę, naruszenia granicy i orgii mordów.

7 października zamordowano więcej Żydów niż podczas Nocy Kryształowej, ale poziom bestialstwa był taki, jaki naziści osiągnęli dopiero w późniejszej fazie.

Podczas kolejnej bezsennej nocy zastanawiałem się nad absurdalnym pytaniem: jakie byłyby tytuły prasy brytyjskiej, francuskiej i amerykańskiej gdyby Polska (mając takie możliwości) w odpowiedzi na atak na Westerplatte zburzyła Berlin? Doprawdy nie wiem.

Izraelska reakcja była jednoznaczna; tym razem Hamas ma być całkowicie zniszczony. Czytam zdanie urodzonego w Wielkiej Brytanii izraelskiego badacza NGO, Geralda Steinberga: „Niepojęta brutalność pogromu Hamasu z 7 października zapoczątkowała wojnę na pełną skalę, zarówno na polu bitwy, jak i w równoległej sferze miękkiej siły i propagandy”.

Papież Franciszek wydał niedawno książkę, w której zapewnia, że islam jest religią pokoju, a jego poprzednik Benedykt XVI (jeszcze jako kardynał Ratzinger), nauczał 20 lat temu (już po zamachu z 11 września 2001r.), że islam jest bliski chrześcijaństwu, ponieważ „wierzymy w tego samego Boga”, a chrześcijaństwo i islam łączy wspólny opór wobec ateistycznego nihilizmu.

Próba jakiegoś zrozumienia tej wojny wymaga odpowiedzi na pytanie, czy jest to kolejna wojna religijna muzułmańskiego świata z Żydami (i resztą niewiernych), czy nieproporcjonalna reakcja Żydów na opór przeciwko okupacji?

Obserwator mediów krajowych i zagranicznych może mieć pewne trudności z wyrobieniem sobie opinii na ten temat. Tytuły renomowanych mediów zachodnich, (a za nimi tytuły naszej prasy krajowej), nie pozostawiają wątpliwości, że odpowiedź Izraela jest „nieproporcjonalna”, że Izrael uderza w cywilną ludność, atakuje szpitale, dokonuje etnicznej czystki, Gaza jest „cmentarzem dzieci”, a izraelski premier jest zbrodniarzem wojennym. Próżno szukać w tych mediach śladu głosów palestyńskich i innych arabskich dysydentów, takich jak mieszkający we wschodniej Jerozolimie Palestyńczyk Bassem Eid, który pisał:

To Hamas trzyma własnych ludzi jako zakładników i jako ludzkie tarcze. Nagranie opublikowane przez Izraelskie Siły Obronne (IDF) ujawniło, że Hamas ustawia blokady drogowe, aby uniemożliwić Gazańczykom opuszczenie obszaru, do którego ewakuacji wezwał Izrael. Bezduszna natura Hamasu wobec praw swoich obywateli obejmuje przechowywanie broni i innych celów o wartości militarnej w szkołach, szpitalach i meczetach. Chcą zabijać Izraelczyków, chcą sprawić, by Izraelczycy zabijali Gazańczyków i tracili globalne poparcie. Jedno i drugie jest dla nich zwycięstwem.

17 października, według bezspornych dowodów, w tym nagrań dźwiękowych słów terrorystów i ocen światowych służb wywiadowczych, rakieta wystrzelona przez znajdujących się w Gazie terrorystów z Palestyńskiego Islamskiego Dżihadu (PIJ) spadła za wcześnie i uszkodziła szpital al-Ahli. „New York Times” oraz różne arabskie i islamskie służby dyplomatyczne bez przerwy powtarzały fałszywe twierdzenia Hamasu, że za zamach odpowiedzialne były izraelskie naloty i że liczba ofiar śmiertelnych wyniosła ponad 500 osób.

Setki głosów arabskich dysydentów są ignorowane i podobnie jak niegdyś z dysydentami radzieckimi szukać ich musimy w samizdacie. Równie, a może w jeszcze większym stopniu obserwator mediów krajowych i zagranicznych pozbawiony jest informacji o oficjalnych wypowiedziach palestyńskich polityków.

Nie znając tych wypowiedzi, trudno nam rozstrzygnąć, czy Hamas jest Samorządnym i Niezależnym Związkiem Wolnych Palestyńczyków, najemną grupą terrorystyczną, (terroryzującą również własny naród), czy fanatyczną organizacją religijną?

Wstęp do Karty Hamasu stwierdza: „Izrael będzie istniał i będzie kontynuował swoje istnienie, póki islam nie zniszczy go, tak jak zniszczył innych przed nim.”

W tej samej Karcie Hamas przedstawia się tymi słowy:

„Islamski Ruch Oporu (słowo Hamas jest akronimem tej nazwy) jest znakomitym palestyńskim ruchem, który poprzysiągł wierność Allahowi, którego drogą jest islam. Dąży do podniesienia sztandaru Allaha nad każdym centymetrem Palestyny.”

Czasami odbiorcy mediów mogą zauważyć wzmiankę, że Hamas jest częścią Bractwa Muzułmańskiego. Czy to wyjaśnia, dlaczego tak często widzimy nazistowskie saluty oddawane przez terrorystów? Bractwo Muzułmańskie powstało w Egipcie w latach dwudziestych i rozwijało się równolegle oraz w ścisłym sojuszu z niemieckim nazizmem.

Amerykański historyk Jeffrey Herf przypominał niedawno, że Wielki Mufti Jerozolimy, Al-Husseini „uciekł” z aresztu domowego we Francji w czerwcu 1946 r. i został w Kairze powitany jak bohater przez założyciela Bractwa Muzułmańskiego Hasana al-Bannę, który wówczas powiedział:

„Klęska Hitlera i Mussoliniego cię nie przestraszyła. Twoje włosy nie posiwiały ze strachu i wciąż jesteś pełen życia i ducha walki. Co za bohater, co za cudowny człowiek. Chcielibyśmy wiedzieć, co zrobi arabska młodzież, ministrowie gabinetu, bogaci ludzie i książęta Palestyny, Syrii, Iraku, Tunisu, Maroka i Trypolisu, aby okazać się godnymi tego bohatera, człowieka, który rzucił wyzwanie imperium i walczył z syjonizmem z pomocą Hitlera i Niemiec. Niemiec i Hitlera już nie ma, ale Amin Al-Husseini będzie kontynuował walkę.”

Krótka historia palestyńskiego narodu zaczynała się od wyznaczenia szczególnej misji Arabom zamieszkującym tę część Mandatu Palestyńskiego, którą Liga Narodów przeznaczyła na Dom Narodu Żydowskiego (po oddaniu przez Brytyjczyków 78 procent Mandatu palestyńskim Arabom, gdzie powstała Jordania.) Mit założycielski i główny cel narodu palestyńskiego, sformułowany został w latach dwudziestych ubiegłego wieku, a Hamas wpisał je w swoją konstytucję zgodnie z tamtą tradycją i dla podkreślenia, że jest bardziej islamski niż Organizacja Wyzwolenia Palestyny, która w swoim statucie prezentuje te cele i misję niewystarczająco jednoznacznie.

Odpowiedź na pytanie, czy Hamas jest organizacją religijną nie wydaje się wymagać dalszych dowodów. Czy jest organizacją samorządną i niezależną, czy jest tylko wykonawcą poleceń innych, a jeśli tak, to czyich?

Trudno o wątpliwości, że we współczesnym świecie centrum najbardziej radykalnego islamu znajduje się w Islamskiej Republice Iranu, która otwarcie głosi wojnę z wszystkimi niewiernymi, a w szczególności z Ameryką i jej wartościami oraz z Izraelem jako największym złem od początku świata. Hamas jest finansowany i zbrojony przez Iran i chociaż nie mamy twardych dowodów, trudno o jakiekolwiek wątpliwości, że pogrom 7 października był przygotowany za wiedzą i na rozkaz Teheranu. Oficjalnie Teheran ogranicza się do pochwał, a dzień 7 października wpisał do kalendarza jako dzień chwały islamskiego oręża. 11 listopada br., podczas spotkania przywódców krajów muzułmańskich w Arabii Saudyjskiej, prezydent Iranu powiedział, że należy przejść od słów do czynów i w miejsce Izraela stworzyć jedno państwo muzułmańskie od rzeki do morza. Ludobójczy zapał prezydenta Islamskiej Republiki Iranu nie został potępiony ani przez obecnego na tym spotkaniu prezydenta Turcji, ani przez żadnego z przywódców państw arabskich, chociaż kilka z tych państw zablokowało projekt wojowniczej rezolucji.

W planach Iranu wojna Hamasu z Izraelem ma być zaledwie początkiem, a koszty w postaci ofiar ludności cywilnej są tu wręcz mile widziane, gdyż służą mobilizacji muzułmanów całego świata, jak i sympatyków w społeczeństwach zachodnich.

Warto zwrócić uwagę na fakt, że okrucieństwa terrorystów Hamasu zyskały również gorące pochwały ze strony najwyższego autorytetu sunnickiego islamu, czyli uniwersytetu Al-Azhar. Po pogromie 7 października Al-Azhar wydal fatwę chwalącą Palestyński „opór” i wzywającą izraelskich Arabów do przyłączenia się do walki z Izraelem, dodając, że zagłada jest przeznaczeniem Izraela. Były zastępca szejka Al-Azharu, a obecnie generalny inspektor komisji fatw tego instytutu, Abbas Szuman nazwał Żydów „wrogami ludzkości” i wyraził nadzieję na ich zagładę. Sam szejk tego uniwersytetu (bliski przyjaciel papieża Franciszka) po raz kolejny powstrzymał się od potępienia nieludzkich czynów popełnianych w imieniu jego religii i z okrzykiem Allahu Akbar na ustach. Wcześniej ten przyjaciel katolickiego papieża był proszony przez muzułmanów o orzeczenie, że działania ISIS są sprzeczne z islamem. Odmówił! Odmówił również potępienia Al-Kaidy! Odmówił, kiedy prezydent Egiptu poprosił go o oczyszczenie nauczania islamu z wezwań do nienawiści wobec niewiernych. Krótko mówiąc, najwyższe autorytety religijne, tak islamu sunnickiego, jak i islamu szyickiego zapewniają, że działania Al-Kaidy, ISIS i Hamasu nie są żadnym zwyrodnieniem tej religii, a jej najczystszym wyrazem.

W ocenie wielu zachodnich mediów izraelska rozprawa z Hamasem w Gazie jest odwetem i zemstą za pogrom z 7 października. Jeśli jednak Hamas jest zaledwie szpicą islamu zmierzającego do ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej, to próba eliminacji Hamasu jest częścią walki o przetrwanie, a nie odwetem i próbą odzyskania porwanych obywateli Izraela.

Czy to znaczy, że powinniśmy obojętnie patrzeć na cywilne ofiary po palestyńskiej stronie? Warto tu zwrócić uwagę na fakt, że żadna armia na świecie nie podejmuje tak daleko idących starań, żeby zminimalizować liczbę ofiar cywilnych w populacji wroga. Ze strony arabskiej słyszymy również głosy, że Izraelczycy niosą Palestyńczykom nie tylko śmierć, ale i wyzwolenie od nieludzkiej dyktatury.

Nie mamy i nie możemy mieć wiedzy jak wielu mieszkańców Gazy zostało tak zradykalizowanych, że gotowi są umierać za Hamas. Przed wywołaniem tej wojny tysiące mieszkańców podejmowało szaleńcze próby ucieczki z tego raju i nie dlatego, że Gaza była okupowana przez Izrael (od 2005 roku nie było tam ani jednego izraelskiego żołnierza), a dlatego, że jest okupowana przez Hamas. W samej Gazie można dziś usłyszeć Palestyńczyków mówiących, że Żydzi są dla nich lepsi niż Hamas.

Pozostaje również inne pytanie, czy Zachód przedłuża tę wojnę, dając kierownictwu Hamasu nadzieję, że Izrael zostanie zmuszony do zawieszenia broni?

Tymczasem na Zachodzie widzimy nieprawdopodobnie silne poparcie dla ludobójstwa. Okrzyk „od rzeki do morza Palestyna będzie wolna” to tylko lekko zamaskowane pragnienie wymordowania Żydów w Izraelu, a okrzyk „Żydzi do gazu” niczego już nie ukrywa. Gigantyczne propalestyńskie demonstracje to nie jest oczekiwanie, że Palestyńczycy nagle zrezygnują z ludobójczych ambicji, to jest otwarte poparcie tych ambicji.

Nie wiemy i nie możemy wiedzieć ilu Palestyńczyków marzy o normalnym życiu, bez ustawicznej wojny z Żydami. Są Palestyńczycy, którzy nie chcą, żeby ich dzieci były od najmłodszych lat wychowywane na sadystycznych morderców. Ta straszna wojna może, ale nie musi sprawić, że te nadzieje staną się realne. Może również skusić Iran do jej rozszerzenia z niemożliwymi do przewidzenia konsekwencjami.

Wojnę islamu z Żydami po cichu wspiera nie tylko papież Franciszek i inne kościoły chrześcijańskie. Ten grzech ciąży w jeszcze większym stopniu na zachodniej lewicy, która - popierając islamo-faszyzm - sądzi, że walczy z rasizmem i kolonializmem. Dla wielu ludzi tradycyjnej, socjaldemokratycznej lewicy jest to zdrada lewicowych wartości, nie mniejsza niż sojusz Stalina z Hitlerem. Wśród najbardziej zdumionych tym sojuszem są dziś uciekinierzy z Iranu, imigranci z ZSRR, byli muzułmanie, którzy doszli do wniosku, że islam jest dziś najbardziej odczłowieczającą religią pod słońcem. Najbardziej groteskowe sytuacje to geje popierający Hamas i byli muzułmanie wyrzucani ze stowarzyszeń ateistów za odmowę potępiania Izraela.

Wojna Hamasu z Izraelem jest czymś znacznie więcej niż tylko wojną jednej organizacji islamskiej, która postanowiła poświęcić swoją ludność na ołtarzu religijnego fanatyzmu. To element toczącej się od dawna wojny między demokracją i totalitaryzmem, w której nienawiść do Żydów jest po raz kolejny ścieżką ułatwiającą odczłowieczenie głęboko wierzących.

Dzisiejszy koszmar wojny w Gazie to być może tylko początek ...